Η Πολιτική Κατάσταση και ο Ρόλος της Κοινωνίας

Το απόγευμα του Σαββάτου, 28 Ιουνίου 2025, βρίσκομαι δίπλα στη λίμνη μας, με τις σκέψεις μου να αποτυπώνονται ανάμεσα στη ηρεμία του τοπίου. Σε τέτοιες στιγμές, ερωτήσεις προκύπτουν και αναπόφευκτα προκαλούν αυτοανάλυση. Είναι κρίσιμο να κατανοήσεις ότι οι αποφάσεις μας θα πρέπει να προέρχονται από λογική σκέψη και όχι από παρορμητικά συναισθήματα.

Συχνά αναρωτιέμαι για το τι μέλλει γενέσθαι, ένα ερώτημα που υποβάλλεται συνεχώς από φίλους και γνωστούς. Όταν η κοινωνία είναι συνθλιμμένη και η κυβέρνηση βρίσκεται σε κλυδωνισμούς, είναι επιτακτική ανάγκη να εστιάσουμε στο σύνολο και όχι στο ατομικό. Το “εμείς” πρέπει να υπερισχύει του “εγώ”.

Η χώρα αναμφίβολα χρειάζεται αλλαγή στην ηγεσία της. Οι υπουργοί έρχονται και φεύγουν, με τους τοπικούς βουλευτές να εναλλάσσονται, άλλοι με έτοιμα ταγέρ και κοστούμια για τις επερχόμενες υπουργοποιήσεις. Οι διοικητές οργανισμών μπορεί να διορίζονται ή να παραιτούνται, όμως αυτά τα γεγονότα είναι συνήθως λίγης σημασίας για την καθημερινότητα των πολιτών, αποφέροντας μόνο τοπικά οφέλη.

Η πολιτική σκηνή, παρά τις δυσκολίες της, έχει ενδιαφέροντες και όμορφους φορείς. Δημιουργούνται νέες φιλίες και ανατροφοδοτούνται παλιές, ελέγχοντας την ανθεκτικότητά τους μέσα στο χρόνο. Ωστόσο, είναι απογοητευτικό να διαπιστώνεις ότι ορισμένοι άνθρωποι αποδεικνύονται φιλοτομαριστές και χωρίς πραγματική ενσυναίσθηση.

Σε αυτό το πλαίσιο, δύο παροιμίες της ελληνικής σοφίας παραμένουν διαχρονικές και επίκαιρες: “Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος” και “Την προδοσίαν πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη ουδείς”. Αυτές οι φράσεις υπογραμμίζουν την ανθρώπινη φύση και τις διαπροσωπικές σχέσεις εντός ενός πολιτικού συνόλου.

Ζήσης Τζηκαλάγιας