Ο ΛΕΞ: Ο Φωνητικός Αντίκτυπος της Νέας Γενιάς

Μια μέρα, ο γιος μου παρατήρησε ότι το δωμάτιό του είχε ανάγκη από βάψιμο και μου είπε: «Πατέρα, οι τοίχοι θέλουνε βάψιμο». Ευτυχώς ήταν Σάββατο, οπότε πεταχτήκαμε στο χρωματοπωλείο της γειτονιάς. Είχα προετοιμαστεί κρατώντας από το προηγούμενο βάψιμο του σπιτιού κάποιες βασικές προμήθειες. Αγοράσαμε ένα φωτεινό χρώμα και μέσα σε περίπου τρεις ώρες το δωμάτιο είχε μεταμορφωθεί. Χωρίς κακοτεχνίες ούτε πιτσιλιές στο πάτωμα, όλα νοικοκυρεμένα.

Λίγες ημέρες αργότερα, άνοιξα την πόρτα του δωματίου του και είδα με έκπληξη ότι ο γιος μου είχε γράψει στον τοίχο με μαύρο μαρκαδόρο: «Ρωτάν τη μάνα μου ο γιος σου πως το κάνει. Έχει το χέρι που δεν χάνει. Η πρώτη του δουλειά δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει». Όταν το είπα στη γυναίκα μου, τη ρώτησα αν το παιδί έχει μπλέξει με κάτι περίεργο, αναρωτώμενος εάν τον κυνηγούν συμμορίες ή αν κλέβει γριές στις στάσεις του τραμ. Αντί γι’ αυτό, εκείνη γέλασε και μου είπε ότι είναι στίχοι του ΛΕΞ.

Στην αρχή, δεν ήξερα ποιος είναι αυτός ο καλλιτέχνης. Είμαι άνθρωπος του έντυπου τύπου, ωστόσο οι δύσκολες στιγμές του ΛΕΞ αποτυπώνονται με έναν μοναδικό τρόπο. Εισέρχομαι στο Διαδίκτυο για να μάθω περισσότερα. Αν και δεν είμαι φανατικός του ΛΕΞ, αναγνωρίζω ότι η μουσική του διακρίνεται για την υποβλητική της ρυθμικότητα, προσφέροντας μια εμπειρία που αυτή την εποχή της έντονης καθημερινότητας συχνά αποφεύγουμε.

Οι στίχοι του είναι γεμάτοι αναφορές στην σύγχρονη ζωή, σαν να κουβαλούν όλη τη βαρύτητα των καταστάσεων που βιώνουμε. Με αυτές, προκαλεί μια αίσθηση της απογοήτευσης και του πόνου που πολλές φορές μας στοιχειώνουν. Ο ΛΕΞ κατορθώνει με την τέχνη του να φωτίσει τις πιο σκοτεινές γωνίες της αστικής πραγματικότητας, που συνήθως προσπαθούμε να αποφύγουμε.

Διαπιστώνω ότι οι στίχοι του είναι σαν αίμα που στάζει. Επισημαίνουν μια θλίψη αλλά και μια νοσταλγία για όσα δεν έχουμε ζήσει, καθώς πολλοί από εμάς αντιμετωπίζουν την θλιβερή πραγματικότητα της εγκατάλειψης και της αγωνίας σε μια μεγαλούπολη.

Από την αρχή των Μνημονίων κατέληξα να πιστεύω ότι οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας δεν κατάφεραν να αποτυπώσουν τον αγώνα των νέων που αναγκάστηκαν να φύγουν από τη μητριά πατρίδα. Οι παλαιότερες γενιές μεταναστών είχαν τουλάχιστον την υποστήριξη της μουσικής, όπως τη φωνή του Στελάρα που τους ενθαρρύνει σε δύσκολες εποχές.

Ο ΛΕΞ, με άλλα λόγια, είναι ο Καζαντζίδης της νέας γενιάς, εκπροσωπώντας μια νέα σχολή της Θεσσαλονίκης που περιλαμβάνει σπουδαίους καλλιτέχνες. Το ταλέντο του του επιτρέπει να γεμίζει οποιοδήποτε στάδιο επιθυμεί, προκαλώντας τους θαυμαστές του να τραγουδούν και να συμμετέχουν σε κάθε του εμφάνιση, γεμίζοντας τις μνήμες των μεγάλων συναυλιών του παρελθόντος με νέες ελπίδες και όνειρα.

Εφημερίδα “Δημοκρατία” 5/6/2025