Η Νοσταλγία του Περίπτερου της Ασπασίας
«Πάω στο αυτοκίνητο, εκεί θα σε περιμένω, έχω παρκάρει στο περίπτερο της Ασπασίας», του λέω. Λίγο αργότερα, έρχεται. «Ρε συ, μπερδεύτηκα», μιλάει σαν να μονολογεί, «το μυαλό μου έψαχνε το περίπτερο, πού μου είπε πως πάρκαρε; σκεφτόμουν μπερδεμένος». Αυτή η απλή συνομιλία αποδεικνύει κάτι που φαντάζει αυτονόητο: το περίπτερο της Ασπασίας δεν υπάρχει πια. Έχει περάσει ήδη μια εικοσαετία από την τελευταία φορά που λειτούργησε, και το 2019 το είχε πάρει το φορτηγό του Δήμου, αφήνοντας το σημείο κενό. Όχι απλά κενό, αλλά γεμάτο με αναμνήσεις, με στιγμές που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας.
Αν μπορούσα να τοποθετήσω μια ταμπέλα εκεί, θα έγραφε: «Εδώ υπήρχε το περίπτερο της Ασπασίας», με μικρά, καλλιγραφικά γράμματα. Αυτό το σημείο αποτέλεσε το κέντρο συνάντησής μας, τη γωνία αναφοράς της περιοχής, όταν δεν χρειαζόμασταν χάρτη για να βρεθούμε. Το μοναδικό ίσως περίπτερο με όνομα στην πόλη μας, που έχει γίνει κομμάτι της αναμνηστικής μας κληρονομιάς. Με την γλυκιά ευγένεια της Ασπασίας, η οποία μας σέρβιρε τα πάντα με χαμόγελο, ακόμη και αν εκείνη έχει πλέον χαθεί από τη φυσική πραγματικότητα.
Η απουσία του περίπτερου έχει αφήσει ένα κενό, ωστόσο αυτό το κενό εξακολουθεί να ζει μέσα μας, σαν μια μικρή αποθήκη αναμνήσεων. Ασυναίσθητα επιστρέφουμε εκεί, σε αυτή την αποθήκη εικόνων, αναζητώντας σημεία αναφοράς για να ορίσουμε τις διαδρομές μας. «Στον φούρνο του Σεραφείμ», λέμε στον ταξιτζή που ρωτάει για τον προορισμό μας, περιγράφοντας έτσι μια ναυτική μνήμη από τα παλιά. Ή μπορεί να πούμε «Στο Πνευματικό», «στο Oscar» ή «στον φούρνο του Κίτσου», όλοι αυτοί οι τόποι που πλέον δεν υπάρχουν, αλλά παραμένουν ζωντανοί μέσα από την μνήμη μας.
Οι μνήμες αυτές δεν περιορίζονται μόνο στην φυσική τους ύπαρξη. Αν και οι χώροι αυτοί μπορεί να έχουν κλείσει τις πόρτες τους εδώ και πολλά χρόνια, οι αναμνήσεις που σχετίζονται με αυτούς συνεχίζουν να μας συνδέουν με τις ιστορίες της ζωής μας. Είναι ανοιχτές πόρτες στην αστική ιστορία της πόλης μας, που η μνήμη τους συνεχίζει να ανθίζει σαν μια «τόσο γλυκιά απουσία». Άλλωστε, οι άνθρωποι συχνά επιστρέφουν σε αυτές τις αναμνήσεις για να νιώσουν τη θαλπωρή της πάλης και της χαράς που βίωσαν σε στιγμές που έχουν περάσει.
Φωτογραφία: Δημήτρης Τσουρτσούλας